s. Alicja Kaszczuk:

W adopcji jest różnie, jak różne są dzieci. Ale każda, dosłownie każda adopcja jest potrzebna!! Są dzieciaki, co nie maja zbyt wielkich ambicji, ale są potwornie głodne i dla nich pójście do szkoły to talerz gorącego obiadu i ciepła owsianka rano. Nie wydusimy z nich za dużo, bo są to też czasem dzieci słabiutkie intelektualnie i morderczy wysiłek jaki podejmują w szkole to tylko dla tego pełnego talerza. Często nie kończą szkół, bo nakładają się do syta gdzie indziej. Druga grupa to dzieciaki, które wiedzą, że szkoła to szansa na lepsza przyszłość i robią co tylko w ich mocy, by zdawać kolejne egzaminy i iść wyżej i dalej. Jak daleko zajdą zależy od ich zdolności, ale te dzieciaki, czy to po szkołach średnich, czy po zawodowych, znajdą w Kenii prace i nie wracają do swoich lepianek, by przymierając głodem, czekać aż ich ktoś najmie do niewolniczej pracy. Takich dzieci jest najwięcej.

Ale są też dzieciaki orły, bardzo inteligentne i bystre i gdyby nie bieda i nędza w jakiej się urodziły, szkoła byłaby dla nich dodatkiem do wielu innych pozaszkolnych zajęć, które pomagałyby im w rozwijaniu pasji i talentów. Ale pochodzą z ubogich rodzin, więc cieszą się ogromnie z wiadomości, że tam daleko w Polsce, ktoś je pokochał i pomoże. Rozpływają się w radości otrzymując w prezencie lampę solarową, by mogły się uczyć, kalkulator, czy następną książkę. To będą ci nasi studenci.

Chcemy, by wszystkie dzieciaki w projekcie, niezależnie od możliwości intelektualnych, nauczyły się jednego. Wdzięczności i współczucia. Darmo otrzymały, więc niech darmo dają. Z maluchami odwiedzamy ubogich w wiosce, dzieci zbierają chrust, przynoszą wodę, starsze dzieci w wakacje pomagają w pracach polowych, licealiści odrabiają lekcje z maluchami, a studenci, gdy skończą studia deklarują, że obejmą adopcją kolejne dziecko w misji. To pomaganie ma sens!! Uczy człowieczeństwa i zmienia świat na lepsze! Pomóżcie proszę, choćby niewielką wpłatą.